Hartowanie izotermiczne

Hartowanie izotermiczne to operacja nagrzewania stali do stanu austenitycznego, szybkiego chłodzenia do zakresu temperatur względnej stabilności przechłodzonego austenitu i utrzymywania aż do całkowitego lub częściowego przekształcenia austenitu w bainit.

Głównym celem hartowania izotermicznego jest uzyskanie mikrostruktury bainitu, która charakteryzuje się wysoką i średnią twardością, wystarczającą udarnością, dużą wytrzymałością i odpornością na obciążenia udarowe.

Hartowanie izotermiczne pozwala w znaczący sposób wyeliminować dużą różnicę w szybkości chłodzenia powierzchni i rdzenia wyrobów, która jest główną przyczyną powstawania naprężeń termicznych. Dodatkowo podczas utwardzania izotermicznego bezdyfuzyjna przemiana martenzytyczna zostaje zastąpiona pośrednią przemianą dyfuzyjną, która zachodzi stopniowo i jednocześnie na całym przekroju. Zmniejsza to powstawanie naprężeń konstrukcyjnych. Podczas chłodzenia po izotermicznym utrzymywaniu, w wyniku zakończonej przemiany austenitu, nie zachodzą już zmiany strukturalne. Brak znaczących naprężeń termicznych i strukturalnych znacznie zmniejsza defekty związane z powstawaniem pęknięć, wypaczeń i zmian wymiarów części.

Struktury Bainitu nie można uzyskać innymi metodami hartowania.